Qənimət Zahid
Bir neçə gün əvvəl xəbər yayıldı ki, Təbrizdə Qüzey Azərbaycana dəstək aksiyası keçiriləcək. Sonra xəbər yayıldı ki, orda aksiya keçirmək istəyənləri saxlayıblar, döyüb dağıdıblar. Təəccüblü deyildi. İranda dövlət siyasəti başqadır. Təfərrüatına varmaq istəmirəm. Qarabağ məsələsi İran üçün əhalinin yarısı qədər olan azərbaycanlılar üçün deyil, başqa ləhcələr üçün uyğunlaşdırılır.
Bir neçə gün əvvəl üzü gecəyə doğru xəbər yayıldı ki, Bakıda insanlar küçələrə axışıb «Qarabağ!» hayqırır və dövlətdən Qarabağın azad edilməsi üçün silah istəyir, qərar istəyir, əmr istəyir. Dövlət nə edəcəyini bilmədi. Ya hazır deyildi bu insan selinə, ya da Qarabağ siyasəti başqa ləhcələrdədir, ya da elə ağla gələcək bu cür səbəblərin hamısıdır.
Daha sonra xəbər yayıldı ki, «Qarabağ» tələbi ilə küçələrə- meydanlara axışanları arayıb- dənləyib tuturlar. Hamısını yox, əlbəttə, o qədər adamı tutub saxlamaq üçün yer də tapılmazdı. Onların arasından zərrəbinlə arayıb- axtarıb ictimai fəalları götürürlər və bir də cəbhəçiləri. Bunu, artıq «Qarabağ» tələblərinin ünvanlandığı İlham Əliyevin şəxsi göstərişi ilə edirlər.
Nə qədər adam saxlanıldı ? Bəziləri «yüzlərlə» deyir. Mən də belə qəbul edirəm. İşin qəribəsi də budur ki, pararlel olaraq prezident səfərbərlik çağırışlarını lağa qoydu, sonra paralel olaraq səfərbərliyə alınmanın əhəmiyyəti barədə danışdı, sonra paralel olaraq «onları tutun, soxun içəri» anlamına gələn qəzəbli göstərişlər verdi. Başqa şeylər haqqında da danışdı, amma bu qədər ağır prosesin içindən, bu qədər gərgin hadisələrin bətnindən bir nəfərin, daha doğrusu, prezidentin ləhcəsi əyiləndən bəri iki nəfərin seçilib ayrılması onları baş verənlərin Seçilmişləri mərtəbəsinə qaldırır və bütün cəmiyyətə göstərir.
Bunlardan biri Qarabağ qazisi, savaş qəhrəmanı Tofiq Yaqubludur. Onu lap əvvəldən götürüb atıblar içəri. Qəsdinə durublar ki, həbsxanada öldürsünlər. İsrarla onun «təbii» görünə biləcək ölümü üçün zəmin hazırlayırlar.
Tofiq Yaqublu Birinci Qarabağ Savaşının qəhrəmanıdır. Şərlənərək tutulduğu uzun həbslərdən bir müddət əvvəl çıxmışdı.
Daha bir qəhrəman isə Asif Yusiflidir. Birinci Qarabağ savaşının qazisidir, birinci qrup müharibə əlilidir. Şərlənərək tutulduğu 5 illik həbsdən yenicə çıxıb. Qarabağın azadlığı uğrunda savaş işartılarını görüncə meydana atılıb. O gecə mən onunla telefonda danışdım. Meydanda insan axının ən gur yerində idi və bu üzdən çox da danışa bilmədim. Ətraf səs- küylü idi. Şüarlar, bağırtılar, kütlə enerjisi, Vətənin bütövlüyü və bölünməzliyi naminə ucaldılan haraylar onu hər tərəfdən bürümüşdü. Səsi də özününkünə oxşamırdı və çevrəsindəki minlərlə insanın səsini birləşdirərək danışırdı. Həmin dəqiqələrdə mən yalnız Asif Yusifli ilə deyil Vətən üçün canından keçməyə hazır olan minlərlə insanla eyni anlarda danışrdım və bu, şəksiz, belə idi. Çünki, səs Asif Yusiflinin mütəvazi, ahəstə səsi deyildi, sel kimi axıb gələn bir kütlənin səsi idi; özünü düşmən atəşlərinin qarşısına verib sinəsinə sıxılan güllələrin də səsini sözə çevirən bir igidin səsi idi; «Vətən uğrunda URA» deyib irəli atılan bir alayın səsi idi…
Onların hər ikisi Vətənpərvərlik örnəyidir. Vətən uğrunda savaş simvollarıdır. Hər ikisi də həbsdədir.
Onlar nə savaşdan, nə həbsdən qorxub çəkinən adamlar deyil. Nahaq həbs də, haqq savaş da onların hər iksinin keçdiyi yoldur. Nahaq həbsə görə Vətəndən küsüb-inciyib onun uğrunda döyüşdən imtina edən deyillər. Bu cür adamların nahaq həbsi Azərbaycanın vicdanına vurulan buxovdur. Yoxsa, Asif Yusiflinin, Tofiq Yaqublunun tutulması, lap qazamatlarda öldürülməsi… ömrünü 30 il əvvəl Vətənə qurban demiş insanlar üçün nə deməkdir ki?
Amma Azərbaycanın vicdanına vurulan buxovlar var və vicdanı buxovlanmış ölkənin uğurları xəyallarda ola bilər, pafoslarda yellənə bilər. Vicdanı buxovlanmış. Ölkə azad ola bilməz !
Bunları bilməyinizi istədim… Hər kəsin bilməsini istədim. Prezidentin də, ondan aşağıların da, ondan yuxarıların da…
