Monarxiyanı rəsmiləşdirmək və əbədiləşdirmək
26 il əvvəl Heydər Əliyev hakimiyyətə qədəm qoyanda xeyli müdrik adam dəqiq diaqnoz qoya bilmişdi. Belə ki, bu adamlar israrla Heydər Əliyevin sülalə hakimiyyəti quracağını, Azərbaycanın həqiqi azadlığına qovuşa bilməyəcəyini söyləyirdilər. Əslində, real müxalifətin də mövcud hakimiyyətə qarşı əsas ittihamı sülalə hakimiyyətinə etiraz olub və xeyli sayda mitinqlər “Monarxiyaya yox” şüarı ilə keçirilib. Heydər Əliyevin ölümündən sonra isə yeni təbliğat maşını işə düşdü və İlham Əliyevin demokratik portreti cızıldı. Onun ingilisdilli olduğunu, Avrointeqrasiyaya meyl göstərdiyini, idarəçiliyə yeni nəfəs gətirəcəyini tirajladılar və demokratik dünyanı da bir müddət buna inandırdılar. Amma zaman keçdikcə məlum oldu ki, “parçala hökm sür” düsturu İlham Əliyevin daha çox xoşuna gəlirmiş. Xüsusilə də neft milyardlarının sürətlə axması, xaricdə rüşvətə könül vermiş siyasət adamlarının tapılması Əliyevin planlarına yağ sürtürdü.
Monarxiyanın təməl daşları
Məhz İlham Əliyevin dövründə Konstitusiyaya “əl gəzdirmək” adi hala çevrildi. Məhz onun dövründə Azərbaycanın adı dünyanın korrupsiya əməliyyatlarında hallandı. Azərbaycanda repressiya davamlı hal aldı. Müstəqil mətbuat sıradan çıxarıldı. Yüzminlərlə insan ölkədən qaçmaq məcburiyyətində qaldı. Milli təhlükəsizlik, dövlət strategiyası ən kövrək fazasına qədəm qoydu və s.Yəni, İlham Əliyev ətrafında yaradılmış müsbət imic əriməyə başladı. Dünya da, ölkə ictimaiyyəti də əvvəlki dövrə şükür etməyə başladılar. Bütün beynəlxalq hesabatlarda hakimiyyət danlağa məruz qaldı, Azərbaycan ən geridə qalmış ölkələrlə müqayisə olunmağa başladı. Belə bir vaxtda İlham Əliyev sülalə hakimiyyətinin rəsmiləşdirilməsinə doğru daha bir mürtəce addım atdı və qondarma referendum keçirildi. Konstitusiyanı istədikləri formaya saldılar, seçkiləri 7 illik fazaya ötürdülər. Bütün qanunları çeynəyərək “ilk”ə imza atıldı və Mehriban Əliyeva birinci vitse-prezident seçildi. Bu hadisəyə, hətta qardaş Türkiyə telekanallarında da ironik reaksiya verildi. 21-ci əsrdə belə qeyri-ciddi addımı ancaq bu zehniyyət ata bilərdi. Sosial-iqtisadi vəziyyətin pisləşməsi, büdcənin boşalması, xarici borcun artması, beynəlxalq əlaqələrin kövrəlməsi fonunda Monarxiyanın təməl daşları atıldı. Ağıllı adamlar başa düşürdü ki, bütün bunlar daha pis gələcəyin anonsudur.
Paşaların fürsəti dəyərləndirməsi
Təbii ki, pusquda gözləyən digər klan üçün əlverişli şərait yaranırdı. İlham Əliyevin siyasi səbatsızlığı “arvad diviziyası”nı hücuma həvəsləndirməliydi. Ona görə də bütün sahələr yavaş-yavaş ələ keçirildi, Paşayevlərin kadrları önə çəkildi, beynəlxalq əlaqələrdə “hamam suyuyla dost tutmağa” girişdilər. Paşayevlər başa düşürdülər ki, bütün neqativ hallar köhnə klanın üzvlərinin adına yazılacaq. Yəni, ikitərəfli talan prosesi getsə də, əsas diqqət bir tərəfin üstünə yönələcək. “UNESKO-nun və İSESKO-nun xoşməramlı səfirini, humanist xanımı, akademik Mehdiyevlə eyni tərəziyə qoymazlar” yanaşmasıyla işğal prosesini sürətləndirirdilər. Doğurdan da fürsət dəyərləndirildi, dövlətin və xalqın maraqları ayaqaltına atıldı, yalnız şəxsi maraqlar önə çıxdı. Dövlətə obyekt kimi yanaşması tam aydın göründü. Bu dəfə də ağıllı adamlar başa düşürdü ki, Paşayevlər Əliyevlərdən də qəddar və tamahkardı. Beləliklə, Paşayevlər Mehriban Əliyevanı İlham Əliyevin arvadı kimi yox, İlham Əliyevin prezidenti kimi görmək sevdasına düşdülər. Növbədənkənar parlament seçkiləri də bu planın tərkib hissəsidir və bu prosesin nəticəsi kimi ölkənin daha ağır vəziyyətə düşəcəyi mütləqdi. Çünki Mehriban Əliyeva heç bir parametr üzrə dövlət adamı deyil. O bütün parametrlər üzrə ailəsinin adamıdı.
Son və məkrli plan
Növbəti və hələ ki, sonuncu plan haqqında bunları demək olar ki, daha bir referendum nəzərdə tutulur. Amma buna qədər növbədənkənar parlament seçkilərində Paşayevlərin mövqeyini gücləndirmək, sonra növbədənkənar prezident seçkiləri keçirməkdi. Məsələ burasındadır ki, hakim ailə təlaş içindədir. Həm xalqın nifrətini, həm komandadaxili çatların yarandığını, həm də beynəlxalq aləmdə nüfuzdan düşdüklərini yaxşı bilirlər. Başa düşürlər ki, hər ötən gün daha riskli vəziyyət yaradır. Sanksiyalardan tutmuş, müxalifətin xalqı təşkilatlandırmasına qədər hər şeyin kabusunu yaşayırlar. Artıq heç bir dövlət işi aparılmır. Bütün fəaliyyətlər Monarxiyanı rəsmiləşdirmək və əbədiləşdirməyə yönəlib. Bunların başbilənləri belə məsləhət görürlər ki, seçkiləri mümkün qədər tez keçirmək lazımdı. Yerli və xarici təzyiqlər altında seçki keçirməyin mümkün olmayacağını düşünürlər. Eyni zamanda sosial-iqtisadi vəziyyət daha da pisləşir və bütün rəqəmlər “tənəzzül siqnalı” çalır. Ac xalqa “inkişaf nağılı” danışmağın daha çətin olacağını da proqnozlaşdırırlar. Hesab edirlər ki, hakimiyyətin Mehribana planlanmış şəkildə ötürülməsi əbədi hakimiyyəti təmin edəcək. Bir daha qeyd edirik ki, bu planın heç bir bəndində dövlət və xalq adı keçmir. Yalnız ailənin xoşbəxtliyi nəzərdə tutulur.
Xalqı nə gözləyir?
Əminliklə demək olar ki, hakimiyyətin Mehribana ötürülməsi baş tutsa, xalqı daha şiddətli cəhənnəm gözləyir. Mehribanın ssenarisində demokratik Azərbaycan səhifəsi açmaq yoxdur. Paşayevlər polis rejimini daha da gücləndirmək, xalqın içində qorxunu daha da artırmaq, rəqibləri daha sürətlə sıradan çıxarmağı nəzərdə tutur. Çünki ölkəyə rifah gətirmək üçün nə siyasi iradə, nə sosial-iqtisadi proqram, nə də beynəlxalq imic yoxdur. Son 2 ildə ölkəyə investisiya qoyuluşu 56 faiz azalıb. Hətta yerli iş adamları ölkədən qaçır. Heç kim qanunların işləmədiyi, məhkəmənin tamaşaya çevrildiyi, korrupsiyanın dövlət siyasətinə çevrildiyi ölkəyə yatırım etmək istəmir. Demək istəyirik ki, bu mənfur planı xalqın iradəsi dağıda bilər. Azərbaycan xalqı öz varlığını ortaya qoymalı və bu ölkəyə sahib çıxmalıdır. Əks halda olan-qalan sərvət də əridiləcək. Şəxsi maraqlar naminə dövlət maraqları Rusiyaya daha çox güzəştə gediləcək, Qarabağla bağlı ümidlər tamam öldürüləcək. Xalqı kölə etmək siyasəti əsas strategiya və taktika olacaq.
